Zaman keçdikcə insanları daha yaxşı tanımağa başlayıram. Bir zamanlar vazkeçilməz sandığım insanlardan vazkeçməyə başladıqca öyrəndim heç kimin vazkeçilməz olduğunu. Üzməyim, qırmayım deyərkən hər zaman qırılan, üzülən mən oldum, sevdiyim qədər sevgi, verdiyim dəyər qədər qarşılıq görmədim. Soyudum hərkəsdən, gizlətdim acılarımı, üzüldükcə gülümsədim. Acı çəkdikcə xoşbəxtmiş kimi görsəndim. Doğum günlərimdə tortumun üstündəki şamların sayı artdıqca azaldı dost dediyim, güvəndiyim insanların sayı . Bəlkə getmək lazımdır artıq buralardan, insanın insana dəyər verdiyi başqa bir Dünyaya ...?